12 sierpnia, 2014
Ez 2,8-3,4
To mówi Pan: Ty, synu człowieczy, słuchaj tego, co ci powiem. Nie opieraj się, jak ten lud zbuntowany. Otwórz usta swoje i zjedz, co ci podam. Popatrzyłem, a oto wyciągnięta była w moim kierunku ręka, w której był zwój księgi. Rozwinęła go przede mną; był zapisany z jednej i drugiej strony, a opisane w nim były narzekania, wzdychania i biadania. A On rzekł do mnie: Synu człowieczy, zjedz to, co masz przed sobą. Zjedz ten zwój i idź przemawiać do Izraelitów! Otworzyłem więc usta, a On dał mi zjeść ów zwój, mówiąc do mnie: Synu człowieczy, nasyć żołądek i napełnij wnętrzności swoje tym zwojem, który ci podałem. Zjadłem go, a w ustach moich był słodki jak miód. Potem rzekł do mnie: Synu człowieczy, udaj się do domu Izraela i przemawiaj do nich moimi słowami.
Ps 119,14.24.72.103.111.131
R: Nad miód są słodsze Twoje przykazania
Więcej się cieszę z drogi wskazanej przez Twe napomnienia
niż z wszelkiego bogactwa.
Bo Twoje napomnienia są moją rozkoszą,
moimi doradcami Twoje ustawy.
Prawo ust Twoich jest dla mnie lepsze
niż tysiące sztuk złota i srebra.
Jak słodka jest Twoja mowa dla mego podniebienia,
ponad miód słodsza dla ust moich.
Napomnienia Twoje są moim dziedzictwem na wieki,
bo są radością dla mojego serca.
Zaczerpnę powietrza otwartymi ustami,
bo pragnę Twoich przykazań.
Ewangelia: Mt 18,1-5.10.12-14
Uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim? On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: Zaprawdę, powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje. Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie. Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych.
Blogi Tezeusza – rozmawiamy o życiu i wierze
Św. Faustyna Kowalska, Dzienniczek, § 244
Już się zaczęły, szare, codzienne dni. Uroczyste chwile moich ślubów wieczystych minęły, ale ta wielka łaska Boża trwa w mojej duszy. Czuję, że jestem cała dla Boga, wiem, że jestem Jego dzieckiem, Jego wyłączną własnością. Doświadczam tego w sposób fizyczny i namacalny. Jestem całkowicie spokojna we wszystkim, bo wiem, że Oblubieniec myśli o mnie. Całkowicie zapomniałam o sobie.
Moja ufność w Jego miłosierne serce jest bez granic. Jestem z Nim nieustannie związana. Mam wrażenie jakby Jezus nie mógłby być szczęśliwy beze mnie, ani ja bez Niego. Rozumiem jednakże, że będąc Bogiem jest szczęśliwy w sobie samym i do swojego szczęścia nie potrzebuje absolutnie żadnego stworzenia, a jednak Jego dobroć przymusza Go do dawania się swojemu stworzeniu – i to z niepojętą hojnością.