2 maja, 2013
Wspomnienie obowiązkowe św. Atanazego, biskupa i doktora Kościoła
Dz 15,7-21
W Jerozolimie po długiej wymianie zdań przemówił Piotr do apostołów i starszych: Wiecie, bracia, że Bóg już dawno wybrał mnie spośród was, aby z moich ust poganie usłyszeli słowa Ewangelii i uwierzyli. Bóg, który zna serca, zaświadczył na ich korzyść, dając im Ducha Świętego tak samo jak nam. Nie zrobił żadnej różnicy między nami a nimi, oczyszczając przez wiarę ich serca. Dlaczego więc teraz Boga wystawiacie na próbę, wkładając na uczniów jarzmo, którego ani ojcowie nasi, ani my sami nie mieliśmy siły dźwigać. Wierzymy przecież, że będziemy zbawieni przez łaskę Pana Jezusa tak samo jak oni. Umilkli wszyscy, a potem słuchali opowiadania Barnaby i Pawła o tym, jak wielkich cudów i znaków dokonał Bóg przez nich wśród pogan. A gdy i oni umilkli, zabrał głos Jakub i rzekł: Posłuchajcie mnie, bracia! Szymon opowiedział, jak Bóg raczył wybrać sobie lud spośród pogan. Zgadzają się z tym słowa Proroków, bo napisano: Potem powrócę i odbuduję przybytek Dawida, który znajduje się w upadku. Odbuduję jego ruiny i wzniosę go, aby pozostali ludzie szukali Pana i wszystkie narody, nad którymi wzywane jest imię moje – mówi Pan, który to sprawia. To są [Jego] odwieczne wyroki. Dlatego ja sądzę, że nie należy nakładać ciężarów na pogan, nawracających się do Boga, lecz napisać im, aby się wstrzymali od pokarmów ofiarowanych bożkom, od nierządu, od tego, co uduszone, i od krwi. Z dawien dawna bowiem w każdym mieście są ludzie, którzy co szabat czytają Mojżesza i wykładają go w synagogach.
Ps 96,1-3.10
R: Pośród narodów głoście chwałę Pana.
Śpiewajcie Panu pieśń nową,
śpiewaj Panu, ziemio cała.
Śpiewajcie Panu, sławcie Jego imię,
każdego dnia głoście Jego zbawienie.
Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów,
rozgłaszajcie cuda pośród wszystkich ludów.
Głoście wśród ludów, że Pan jest Królem,
On utwierdził świat tak, że się nie zachwieje,
będzie sprawiedliwie sądził wszystkie ludy.
Ewangelia: J 15,9-11
Jezus powiedział do swoich uczniów: Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.
Blogi Tezeusza – rozmawiamy o życiu i wierze
„Radosnego dawcę miłuje Bóg”, mówi święty Paweł (2 Kor 9,7). Najlepszym sposobem okazania waszej wdzięczności Bogu i innym jest przyjmowanie wszystkiego z radością. Radosne serce jest normalnym stanem serca ogarniętego miłością. Radość jest siłą. Jezus przyciągał ubogich, ponieważ było w Nim coś większego niż On sam; promieniał tą siłą – w swoich oczach, dłoniach i całym ciele. Cała Jego osoba objawiała ten dar, który ofiarował z siebie Bogu i ludziom.
Niech nic nas nie martwi, napełnia smutkiem i zniechęceniem do tego stopnia, że odebrałoby nam radość ze zmartwychwstania. Radość nie jest zwykłą kwestią temperamentu, kiedy dotyczy służenia Bogu i duszom – zawsze wymaga wysiłku. I to jest kolejnym powodem, aby starać się ją nabyć i powiększać ją w naszym sercu. Nawet jeśli nie możemy dać wiele, zawsze możemy dawać radość, który tryska z serca zakochanego w Bogu.
Wszędzie na świecie ludzie są wygłodniali i spragnieni miłości Bożej. Odpowiadamy na ten głód, kiedy siejemy radość. Radość jest jednym z najlepszych murów obronnych przeciw pokusie. Jezus może w pełni posiąść naszą duszę jedynie kiedy ona odda Mu się radośnie.
(Bł. Matka Teresa z Kalkuty)