14 sierpnia, 2012
Ez 2, 8-3,4
To mówi Pan: „Ty, synu człowieczy, słuchaj tego, co ci powiem. Nie opieraj się, jak ten lud zbuntowany. Otwórz usta swoje i zjedz, co ci podam”. Popatrzyłem, a oto wyciągnięta była w moim kierunku ręka, w której był zwój księgi. Rozwinęła go przede mną; był zapisany z jednej i drugiej strony, a opisane w nim były narzekania, wzdychania i biadania. A On rzekł do mnie: „Synu człowieczy, zjedz to, co jest przed tobą postawione. Zjedz ten zwój i idź przemawiać do Izraelitów”. Otworzyłem więc usta, a On dał mi zjeść ów zwój, mówiąc do mnie: „Synu człowieczy, nakarm się i napełnij wnętrzności swoje tym zwojem, który ci podałem”. Zjadłem go, a w ustach moich był słodki jak miód. Potem rzekł do mnie: „Synu człowieczy, udaj się do domu Izraela i przemawiaj do nich moimi słowami”.
Ps 119,14 i 24.72 i 103.111 i 131
R: Nad miód są słodsze Twoje przykazania.
Więcej się cieszę z drogi wskazanej przez Twe napomnienia
niż z wszelkiego bogactwa.
Bo Twoje napomnienia są moją rozkoszą,
moimi doradcami Twoje ustawy.
Prawo ust Twoich jest dla mnie lepsze
niż tysiące sztuk złota i srebra.
Jak słodka jest Twoja mowa dla mego podniebienia,
ponad miód słodsza dla ust moich.
Napomnienia Twoje są moim dziedzictwem na wieki,
bo są radością dla mojego serca.
Zaczerpnę powietrza otwartymi ustami,
bo pragnę Twoich przykazań.
Ewangelia: Mt 18,1-5.10.12-14
Uczniowie przystąpili do Jezusa z zapytaniem: „Kto właściwie jest największy w królestwie niebieskim?” On przywołał dziecko, postawił je przed nimi i rzekł: „Zaprawdę powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje. Strzeżcie się, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych; albowiem powiadam wam: Aniołowie ich w niebie wpatrują się zawsze w oblicze Ojca mojego, który jest w niebie. Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych”.
Blogi Tezeusza – rozmawiamy o życiu i wierze
Klemens Aleksandryjski, Pedagog, I, 53-56
Pismo nazywa nas wszystkich „dziećmi”; kiedy zaczynamy iść z a Chrystusem, otrzymujemy miano „najmniejszych” (Mt 18,3; 19,13; J 21,5)… Kto zatem jest naszym nauczycielem, naszym wychowawcą, nas – najmniejszych? To Jezus. Sam nazywa się pasterzem, nawet „dobrym pasterzem” (J 10,11). Porównuje pasterzy, którzy prowadzą owce, do siebie, wychowawcy, który kieruje małymi dziećmi, jak pasterz pełen troski o najmniejszych, a oni, w swej prostocie, są porównani do owiec. I mówi: „Nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz” (J 10,16). Naszym pedagogiem jest zatem naturalnie Słowo Boże, ponieważ prowadzi nas do zbawienia. Co jasno przekazał przez usta proroka Ozeasza: „Jestem waszym wychowawcą” (5,2 LXX).
Jego pedagogią jest religia, która uczy nas posługi Bogu, formuje nas do poznania prawdy i prowadzi prosto do nieba… Żeglarz prowadzi statek z zamiarem doprowadzenia pasażerów do dobrego portu, podobnie nasz pedagog wskazuje dzieciom Bożym sposób życia, który prowadzi do zbawienia, ze względu na troskę o nas… Tym, który nas prowadzi, jest święty Bóg, Jezus, Słowo Boga, przewodnik całej ludzkości: sam Bóg nas prowadzi, w swojej miłości do nas… W czasie Wyjścia Duch Święty mówi o Nim: „Na pustej ziemi go znalazł, na pustkowiu, wśród dzikiego wycia, opiekował się nim i pouczał, strzegł jak źrenicy oka. Jak orzeł, co gniazdo swoje ożywia, nad pisklętami swoimi krąży, rozwija swe skrzydła i bierze je, na sobie samym je nosi, tak Pan sam go prowadził, nie było z nim boga obcego” (Pwt 32,10-12).
za www.ewangelia.org